Het doet er toch niet toe

Nog een absolute topper, voor mij toch.

Dit nummer schreef zichzelf, en kwam er op een bijzondere manier uit. Waar ik normaal een verhaallijn probeer aan te houden, merkte ik hier dat er hiaten in het verhaal zaten. Alsof ik stappen oversloeg en enkel de highlights meegaf. Het resultaat is cryptisch, mysterieus en meerlagig.

De tekst gaat over het zoeken naar betekenis, doen wat écht belangrijk is, en alles dat daar tussenkomt. Ook het leren vertrouwen op je innerlijke stem, en wat eruit komt. Zoals met de tekst zelf, begreep ik zelf niet altijd wat ik precies bedoelde, maar ik voelde op een of andere manier dat het klopte.

Het verwijst ook naar hoe je als toeschouwer iets ervaart: ‘Ge moet erin geloven voordage ’t écht kunt vatten’. Sommige dingen begrijpen we pas – of we doen pas de moeite om het te begrijpen – wanneer we er ons mee verbonden voelen of wanneer we geloven dat het iets waard is. Zo onthullen bepaalde betekenissen zich enkel aan de ‘believers’.

Ik kan er zelf blijven naar luisteren, en ik blijf er nieuwe dingen in ontdekken.

Ook de flow zet hier de trend verder die met Vrijdag al was ingezet. Afwisselender, levendiger, verrassend.

En natuurlijk de legendarische productie van Paco, die melancholische en toch opbeurende beat en het refrein dat blijft nagalmen… Van het moment dat ik de draft van de beat hoorde, wist ik dat het iets goed zou worden. Ik houd echt van dit nummer.

Paco en ik hadden discussies over het al dan niet gebruiken van de intro die we er voor de lol hadden bijgestoken in het begin. De meningen blijven verdeeld, ook onder de luisteraars. Hier heb je de versie mét intro (die zonder staat op Spotify), oordeel zelf:

Lyrics

Refrein

Tis nie eerlijk en toch ist wat het is,
Heel ons bestaan heeft misschien geen betekenis
Al wa ge zijt is bij ’t afscheid vergeten
Laat mij weten wanneer tijd is voort eten

Verse 1

Yo de berg ligt ver weg
De hoogte verscholen
Door de dwergen die zich opdringen naar voren

Koren op de molen
Van de grote ogen
Vergeten onze grootsheid
Vervangen

door bange doodsheid
Draaien in de raders van verschoonbare radeloosheid
Schoonheid – verloren

Bij ’t ochtendgloren nieuwe sporen
Die we kunnen maar niet mogen
Van oude spoken
Die blijven stoken

Poken in ons open ogen
Ma we blijven hoopvol
Onderweg naar regenbogen

Blind van verlangen, heldere dwaasheid
Tis altijd vant zelfde de laatste tijd

De spontaniteit in onze angst haast kwijt
Denken da we moeten en daarna vaak spijt

Da krijgde als g’altijd maar op de verkeerde plaats zijt
Ge kunt klagen maar alleen op uzelf kwaad zijn

Refrein

…

Verse 2

Hoe groot ’t ook wordt
Geen gouden bord
Weegt op
Tegen ‘t opgaan van de zon
Tis zonde

Door blaffende honden
U wonder laten verwonden
U niet meer onomwonden verwonderen
Fantast

Kweet nog van die dagen
Waarop da mijn dada nie da was
Wel fuck it
Kpak het
Alst mij roept dan past het

Zelfs al ist lastig
Zelfs al zijn z’aant lachen
Ge moet erin geloven voordage’t echt kunt vatten

Graag gezien willen worden ma nie scheef bekeken
Al da gedoe ge moet mij de bek niet openbreken

Van de dingen die we nie luidop uitspreken
Te bang om de kloven tussen ons over te steken

In de spiegel staren op zoek naar informatie
Ma wegkijken van schaduw geen zin in confrontatie

Waar ‘k een teken zocht, vond’k alleen maar een spatie
Kzal maar verderdoen zeker, totage de baan ziet

Refrein

…

Bridge

Ik weet niet wat te doen
Het doet er toch niet toe
x4

Refrein

…